Zgodnie z art. 228 ust. 1 ustawy o wspieraniu rodziny i systemie pieczy zastępczej publiczne placówki opiekuńczo-wychowawcze wsparcia dziennego działające na podstawie przepisów dotychczasowych, z dniem wejścia w życie niniejszej ustawy stają się placówkami wsparcia dziennego, w rozumieniu niniejszej ustawy. Ławniczak D., Podstawy prawne i system wsparcia młodzieży opuszczającej placówki opiekuńczo-wychowawcze. Deficyty obowiązujących rozwiązań systemowych [w:] Praca socjalna z młodzieżą opuszczającą placówki opiekuńczo-wychowawcze i ich rodziną, red. K. Głąbicka, M. Gościniewicz, Centrum Zasobow Ludzkich, Warszawa 2014. Wczesna edukacja dziecka -problemy teoretyczne i praktyczne. rola wczesnej edukacji w rozwoju człowieka. Problemy Opiekuńczo--Wychowawcze, 10, 37-40. duch klasy. jak motywować uczniów do RADZISZ Teresa : Wspólnie pokonać problemy // Gazeta Szkolna. - 2003, nr 28, s. 10-11 RAJCHERT Henryka : Pomoc w starcie życiowym // Problemy Opiekuńczo-Wychowawcze. – 2003, nr 2, s. 23-24 RATAJCZAK Maria : Rozwiązywanie problemu wychowawczego // Problemy Opiekuńczo-Wychowawcze. - 2004, nr 1, s. 35-40 W artykule zaprezentowano wyniki analizy treści dyskusji na wybranych forach internetowych poświęconych problematyce parentyfikacji. Poznano sposoby przerywania przez forumowiczów – ofiary parentyfikacji – odwróconego porządku ról rodzinnych oraz niwelacji negatywnych konsekwencji tego doświadczenia, co określono mianem „deparentyfikacji”. lirik lagu sammy simorangkir sedang apa dan dimana. Bliżej rodziny i dziecka- wsparcie rodzin przeżywających problemy opiekuńczo-wychowawcze oraz wsparcie pieczy zastępczej – II edycja. Głównym celem realizacji projektu jest zwiększenie dostępu do usług społecznych świadczonych w województwie opolskim na rzecz rodzin przeżywających problemy opiekuńczo – wychowawcze oraz pieczy zastępczej, które pozwolą wyeliminować deficyty lub dysfunkcje ww. grup oraz profilaktycznie przeciwdziałać ich marginalizacji. Dzięki zaproszonym gościom i ekspertom przekażemy informacje dot. pozytywnych wzorców rodzicielskich, łączenia ról- zawodowej i rodzinnej (zdalna praca), zdalnej edukacji – jak sobie z nią radzić, ale również będziemy podejmować trudne tematy np. kryzys w rodzinie, w tym utrata pracy, utrata dochodów, obawa przed zachorowaniem i przemoc domowa. Przekażemy również informacje o dostępności do informacji na temat oferty wsparcia na terenie województwa dla osób potrzebujących, itp. Na program zapraszaMagda Giczewska-Pietrzak Trudności wychowawcze występujące często w rodzinach zastępczych sobota, 20 sierpnia 2011 08:37 Do najczęściej spotykanych trudności wychowawczych obserwowanych u dzieci przebywających w rodzinach zastępczych należą: choroba sieroca; lepkość uczuciowa – szczególnie u dzieci małych – przymilanie się, szukanie dla siebie najlepszych rodziców; nieumiejętność tworzenia więzi emocjonalnych – lęk przed zależnością emocjonalną, chłód uczuciowy, obojętność, niechęć, wrogość; nieufność, lękliwość, strach przed bliskością, dotykiem; agresja wobec: rodziców, rodzeństwa, rówieśników, nauczycieli, zwierząt, przedmiotów itd. - stosowanie przemocy w rozwiązywania różnych sytuacji życiowych.; brak umiejętności społecznych np.: nieznajomość zasad prawidłowej komunikacji, nieumiejętność radzenia sobie z emocjami; zaniżona samoocena, ciągłe obwinianie siebie, branie wszystkiego do siebie; idealizm, nieumiejętność przyjmowania krytyki i przyznawania się do błędów – „albo jestem perfekcyjny, albo nie jestem nic wart”, przewrażliwienie na punkcie swojej niedoskonałości; autoagresja, masturbacja (nawet u małych dzieci); uzależnienia; urazy psychiczne, lęki, fobie; podatność na złe wpływy – wybieranie złego środowiska – w myśl zasady „lepiej być kimś złym niż nikim”, złe środowisko jest znane, oswojone - natomiast dobre budzi lęk jest trudne i nowe, dlatego dzieci nawet mimo szczerych chęci poprawy często lgną do grup i osób zdemoralizowanych; silna potrzeba bycia normalnym, przeciętnym - chęć zasłużenia na akceptację środowiska, wkupywanie się w łaski kolegów, „popisywanie się”, ukrywanie swojej przeszłości i faktu bycia w rodzinie zastępczej; wyłudzanie różnych rzeczy czy usług od innych (czasem metodą brania na litość przez granie „biednej sierotki”), żebranie; porównywanie rodziców zastępczych do biologicznych lub do domu dziecka –idealizowanie swojej przeszłości – chwilowa lub ciągła chęć powrotu do rodziny biologicznej (nawet patologicznej) lub placówki; prowokowanie rodziców zastępczych do bicia, krzyku itp. – zwłaszcza dzieci, które doświadczyły kiedyś przemocy; nieposłuszeństwo, nieprzystosowanie do życia w świecie zasad i norm, niezrozumienie i brak akceptacji struktury rodziny, wzajemnych relacji, praw i obowiązków – szczególnie pozycji rodziców w rodzinie, wymuszanie relacji partnerskich między rodzicami a dziećmi; manipulacje decyzjami rodziców np.: tata powie „nie” to idę do mamy itd.; kłamstwa; ucieczki; traktowanie rodziców jak usługodawców, oczekiwanie od nich ciągłej opieki i pomocy. Zwłaszcza dzieci przebywające jakiś czas w domu dziecka przyzwyczajone do przebywania wśród pracowników, których jedynym zadaniem jest świadczenie rozmaitych usług dla dzieci, nie potrafią zrozumieć, że rodzice mają też własne zainteresowania, pracę poza domem, swoich znajomych oraz rozmaite potrzeby (np. potrzebę odpoczynku) i uczucia; chęć posiadania rodziny bez podjęcia trudu tworzenia jej; silna potrzeba własności; postawa roszczeniowa „wszystko mi się należy i ktoś ma mi to dać” – nieumiejętność odczuwania i okazywania wdzięczności, lenistwo, niedocenianie wartości pracy, nauki, jakiegokolwiek wysiłku, brak wytrwałości; brak aspiracji edukacyjnych, moralnych itd., dzieciom często nie zależy (przynajmniej tak deklarują) na tym kim będą w przyszłości, co będą umiały, itd.; nie szanowanie własności i rzeczy, „bylejakość”, wandalizm; rozrzutność, marnotrawstwo – wszystko na teraz, brak myślenia przyszłościowego; kradzieże; nieumiejętność organizacji czasu, niektóre dzieci, nawet 12-14 letnie nie znają się na zegarku; brak umiejętności i potrzeb w zakresie higieny osobistej oraz estetyki i higieny otoczenia; poważne braki i zaległości edukacyjne; brak umiejętności i wiedzy o zagadnieniach z życia codziennego; niechęć, lęk przed szkołą, częste wagary; dysleksja; problemy zdrowotne – zaniedbania, nie zdiagnozowane w porę problemy fizyczne i psychiczne; nadpobudliwość; alkoholowy zespół płodowy - FAS; moczenie; anoreksja i bulimia; problemy z jedzeniem - nieprawidłowe nawyki żywieniowe, gromadzenie jedzenia, obżeranie się na zapas, lęk przed głodem. Jeśli chcesz coś dodać do powyższej listy, albo podzielić się swoimi spostrzeżeniami napisz do nas e-mail: Adres poczty elektronicznej jest chroniony przed robotami spamującymi. W przeglądarce musi być włączona obsługa JavaScript, żeby go zobaczyć. Od najdawniejszych czasów rodzina stanowiła podstawowe funkcje opiekuńczo-wychowawcze wobec dziecka. Rodzina stanowi w życiu dziecka pierwsze i naturalne środowisko wychowawcze. Jest podstawową formą opieki nad dzieckiem od jego urodzenia aż do uzyskania przez nie samodzielności. To właśnie tu dziecko zdobywa swoje pierwsze doświadczenia społeczne, uczy się określonych zachowań, norm postępowania, poznaje różnorodne formy, wzorce i nakazy. Rozwija swoją indywidualność, osobowość i psychikę. Rodzice są pierwszymi opiekunami wychowawcami. To oni ponoszą odpowiedzialność za zaspakajanie potrzeb dziecka, dotyczy to przede wszystkim potrzeb emocjonalnych i materialnych. W rodzinie dziecko uczy się odnoszenia do innych osób, panowania nad swoimi reakcjami, wyrażania uczuć. Dzięki rodzinie przyswaja sobie prawidłowe nawyki i normy postępowania. W rodzinie dokonuje się ciągły przepływ uczuć, co tworzy tzw. atmosferę rodzinną. Ta atmosfera ma ogromny wpływ na rozwój osobowości dziecka. Rodzina powinna w pełni zaspakajać potrzeby jej członków zarówno fizycznie, jak i psychicznie, w szczególności zaś potrzebę miłości, przynależności i bezpieczeństwa. Rodzina jako grupa wychowawcza oddziaływuje na dzieci przez sam fakt bycia jej członkiem. Proces wychowawczy dokonuje się w toku codziennych zmagań, podczas pracy, zabawy, odpoczynku, rekreacji oraz podczas udziału w życiu społecznym i kulturalnym. Dziecko przejmuje od rodziców ich styl bycia, opinie i poglądy. Rodzina przygotowuje swoje dziecko do pełnienia ról społecznych w dorosłym życiu. Rodzina jako podstawowa grupa społeczna wypełnia szereg funkcji, zaspakajając w ten sposób potrzeby psychiczne, emocjonalne społeczne swoich członków. Nie wszystkie jednak rodziny spełniają swe funkcje w jednakowym stopniu. W skutek czego w rodzinach tych pojawiają się takie problemy jak: zaburzone zachowanie dzieci, problemy z nauką szkolną, brak umiejętności wychowawczych u rodziców, zagrożenie marginalizacją dzieci z tych rodzin, osamotnienie dzieci, zaburzone relacje wewnątrzrodzinne, niezaspokajanie podstawowych potrzeb dzieci, zaniedbywanie ich prawidłowego rozwoju, brak właściwej stymulacji poprzez zabawę i organizowanie dziecku czasu wolnego, zaniedbania elementarne – niewłaściwy ubiór dziecka, zaniedbanie otoczenia dziecka, zaniedbania szkolne. Pracownicy Socjalni Gminnego Ośrodka Pomocy Społecznej w Czerwonaku zmierzają do wyposażenia rodzin w dodatkowe umiejętności i kompetencje wychowawcze poprzez podejmowanie działań w następujących obszarach: a) obszar prawidłowego wychowania i opieki nad dziećmi; b) dbania o zdrowie; c) gospodarowania budżetem domowym; d) wykonywania prac domowych; e) działania na rzecz domu i rodziny; f) na rzecz rozwoju i edukacji dziecka; g) diagnozowania środowisk, tworzenia planów pracy socjalnej z rodziną. Dobro dziecka jest najważniejszym celem zarówno rodzica, jak i opiekuna w żłobku, klubie malucha czy w przedszkolu. Aby dziecko dobrze się czuło w grupie, a także by prawidłowo się rozwijało i kształciło, niezbędna jest współpraca rodziny oraz kadry pedagogicznej. Zwłaszcza, jeśli pojawiają się problemy wychowawcze. Fot. Agnieszka Flisińska-Karwowska Oddanie dziecka do przedszkola rodzice często przeżywają równie mocno jak ich pociecha. Niepokoją się o to, jak malec zniesie rozłąkę, jak zaadoptuje się w zupełnie nowej rzeczywistości, czy spotka się tam z wyrozumiałą życzliwością. Uważnie obserwują nauczyciela, który pełni rolę wychowawcy oraz opiekuna i przejmuje część obowiązków, należących dotychczas tylko do nich. Jest to rola, która wymaga nie tylko szerokiej wiedzy pedagogiczno- -psychologicznej, ale także dużego zaangażowania, otwartości, uważności i kreatywności. Warto rozmawiać W obecnym systemie edukacji rodzice coraz częściej chcą aktywnie uczestniczyć w życiu placówki. Te dwa dotąd osobne światy: rodzina i żłobek/przedszkole niejako łączą się we wspólnym wysiłku o rozwój i kształcenie dziecka. Niezwykle ważne dla dobra malca jest, aby współpraca rodziców z nauczycielem przebiegała harmonijnie. Dla pedagoga może być to proces trudny i mozolny, jednak warto zatroszczyć się o dobre, klarowne i szczere relacje z rodzicami od samego początku, gdyż przez kilka lat, w ciągu których dziecko uczęszcza do żłobka czy przedszkola, okazji do spotkań i rozmów nie brakuje. Szczególnie problematyczne mogą być sytuacje, w których mamy przeprowadzić rozmowę z rodzicem, którego dziecko sprawia problemy wychowawcze. Takie rozmowy bywają bardzo trudne zarówno dla rodzica, jaki i dla nauczyciela. Aby taka rozmowa mogła stać się punktem wyjścia do opracowania wspólnego planu działania z korzyścią przede wszystkim dla dziecka, powinna spełniać szereg kryteriów. © Yuriy Shevtsov – Bez oskarżania Decydując się na przeprowadzenie trudnej rozmowy z rodzicem powinniśmy najpierw jasno określić, jakie tematy chcemy poruszyć, zdać sobie sprawę z tego, co nam samym sprawia trudność i nie zapominać o celu, jaki nam przyświeca: jest nim przede wszystkim dobro dziecka. Dobrze w trakcie rozmowy korzystać z wcześniej przygotowanych notatek, a także z kart obserwacji dziecka. Umożliwi nam to nie wpadanie w dygresje i opieranie się na faktach. Niebywale ważne jest, abyśmy zawsze podczas takiej rozmowy potrafili wymienić i docenić także mocne strony dziecka. Przygotowując się do spotkania należy pamiętać o tym, że większość rodziców chce czuć się ekspertem w kwestii wychowania swoich dzieci. Potrzeba wiele delikatności i empatii, aby mówić w sposób, który nie zrani niepotrzebnie odbiorcy. Dlatego też zawsze warto używać komunikatów typu „ja”. Zamiast powiedzieć: „Ostatnio Krzyś zachowuje się niedopuszczalnie – bije inne dzieci, gryzie, zabiera zabawki. Nic do niego nie dociera”, można użyć komunikatu typu „ja”: „Martwi mnie bardzo, że w ostatnim czasie zmieniło się zachowanie Krzysia. Wczoraj kolejny raz ugryzł koleżankę, gdy nie chciała dać mu zabawki”. Jest to forma nieoceniająca i nienapastliwa, która w znacznym stopniu niweluje automatyczną chęć obrony. Nieocenioną rolę w dobrym dialogu stanowi też aktywne słuchanie, dzięki któremu okazujemy rozmówcy zainteresowanie i zrozumienie, a także mamy możliwość usystematyzowania problemu. W skład aktywnego słuchania wchodzą parafrazowanie – powtarzanie usłyszanego komunikatu własnymi słowami: „Jeśli dobrze Panią zrozumiałam…”, „Mówi Pani o tym, że…”- mamy wtedy pewność, że dobrze zrozumieliśmy wypowiedź rozmówcy, a także dajemy możliwość obszerniejszego poruszenia tematu. odzwierciedlanie uczuć – adekwatne nazwanie uczuć rozmówcy: „Może czuć się Pani zdenerwowana”, „ Taka informacja może wywołać frustrację”. klaryfikacja – poprzez zadanie pytania zamkniętego pozwala uściślić i uporządkować wypowiedź: „Czego Pani ode mnie oczekuje w zaistniałej sytuacji?”. Ważne jest, aby taka rozmowa miała miejsce w sprzyjających warunkach. Należy zadbać o to, aby nie odbywała się w pośpiechu, który zwykle jest złym doradcą, a także o zapewnienie bezpiecznej przestrzeni na dialog tj. bez świadków, hałasu itd. Jak pomóc dziecku – metody wypracowywania wspólnego planu działania Postarajmy się zorganizować rozmowę rodzic-dziecko-nauczyciel. To uświadomi maluchowi, że rodzice i nauczyciele mają wspólny front. Ustalmy jednakowe wymagania dom-przedszkole/żłobek, pokazując dziecku na jakie zachowanie nie godzimy się ani tu, ani tu. Ustalmy wspólne metody zachęcania dziecka do współpracy, np. opisywanie problemu lub określenie oczekiwań (jeśli dziecko jest małe i trzeba mu wskazać rozwiązanie), spokojne przypominanie dziecku (czasem wystarczy jedno słowo, np. : „rozrzucone zabawki”). Zapewnijmy dziecku poczucie bezpieczeństwa, np. poprzez jasne sformułowanie zasad, informowanie dziecka, jakie zachowania są akceptowalne, a jakie nie do przyjęcia, poinformowanie o tym, co go czeka w razie niezastosowania się do zasad itp. Ustalmy jednakowe konsekwencje, które czekają dziecko zarówno w domu, jaki w przedszkolu w momencie pojawienia się złego zachowania. Poinformujmy o tym malucha i konsekwentnie przestrzegajmy ustaleń. Rozwiązywanie problemów wychowawczych dzieci – współpraca rodziców oraz kadry pedagogicznej5 (100%) Głosy: 12

problemy opiekuńczo wychowawcze archiwum